“Deathloop doet later dit jaar ongetwijfeld een gooi naar de Game Of The Year-trofee. “

Dat Deathloop een meer dan degelijke game zou worden, daarover twijfelde ik geen seconde. Ontwikkelaar Arkane Studios heeft dan ook wel enkele mooie games op zijn palmares staan zoals Dishonored en Prey. Het concept waarmee ze met Deathloop naar buiten komen boezemde me wel wat angst in.

Zo’n vooruitstrevende ideeën worden oftewel de hemel in geprezen (~Borderlands 3) of de grond in geboord (~Battleborn). Arkane Studios heeft gegokt en… heeft gewonnen! Deathloop is alles wat ik ervan verwachtte én meer! Deathloop is een ware PlayStation 5-topper, wat vrij ironisch is voor een Microsoft-ontwikkelaar.

Waarom Wel?

Zoiets speelde je nog nooit

In Deathloop kruip je in de huid van Colt Vahn. De man in kwestie ontwaakt op een luguber stukje strand om er vervolgens te ontdekken dat hij vast zit in een mysterieuze eindeloze ‘loop’. Op het einde van iedere dag wordt er genadeloos op de reset knop geduwd, waarna je gewoonweg opnieuw wakker wordt op diezelfde vierkante meter strand. Deze zogenaamde Deathloop kan echter doorbroken worden door de acht Visionaries op Blackreef te vermoorden. Er is echter een addertje onder het gras; dat moet allemaal gebeuren op één dag tijd of je bent eraan voor de moeite. Letterlijk.

Gelukkige voorziet de game jou van voldoende gadgets, abilities en wapens om de dag goed door te komen. Hoe je jezelf door de wereld begeeft, hoe je de aanhangers van de Visionaries omlegt of wat je wanneer doet bepaal je daarbij helemaal zelf. Er is slechts één zekerheid en dat is de genadeloze reset op het einde van de dag. In mijn achtentwintig levensjaren speelde ik nog nooit een game van dit genre. Meer zelfs; ik zou zelf niet echt een genre op de game durven kleven. Deathloop heeft wat mee van een Roguelike, maar biedt dan bijvoorbeeld ook diepgaande puzzels met kleurcodes en cryptische boodschappen à la The Witnes. De combat komt dan weer dicht in de buurt van die uit de Dishonored-games, samen met het grafische stijltje.

De focus van Deathloop is bijzonder breed uitgesmeerd. De game blinkt nergens in uit, maar is gewoon consistent goed op ieder vlak. De goed doordachte puzzels, de prachtige setting uit de jaren 60, de vloeiende combat, het meer dan boeiende verhaal… Ik kan blijven doorgaan over wat er allemaal in Deathloop vervat zit en waarom je de game onder handen MOET nemen. Aanvankelijk komt er heel wat informatie op jou af, maar laat dat je niet afschrikken. De puzzelstukken die je in het begin aangereikt krijgt, vallen na verloop van tijd naadloos in elkaar. Zelf speelde ik de game op PlayStation 5 waarbij tevens gebruik werd gemaakt van de haptic feedback en de speaker in de controller. Het zijn subtiele toevoegingen, maar ze dragen beide immens veel bij tot de beleving. Een spion die in je op de hielen zit en die je aanspreekt vanuit de controller doet de haren in mijn nek overeind staan.

Een gezond evenwicht

Arkane Studios slaagde erin een game af te leveren die gewoonweg perfect werd uitgebalanceerd. Dat uit zich in kleinere zaken zoals bijvoorbeeld de menu’s. Op het eerste zicht zijn de menu’s overweldigend, maar de logische indeling en de gerichte pop-ups op de goeie momenten houden de menu’s straight forward. Zo is de game op bepaalde momenten verdomd moeilijk, heb je soms geen idee waar je heen moet, maar komt die extra tip steeds op het juiste moment; en dat net voor het moment waar je de controller uit het raam wil gooien. Arkane Studios heeft duidelijk een diepgaande kennis omtrent het gedrag van hun spelers en anticiperen daar op sublieme wijze op.

Nog zo’n voorbeeld van vakmanschap is het evenwicht tussen het tijdsaspect en het paniekerig strijden tegen een aftellende klok. Ja, in Deathloop bevind je je in een race tegen de klok, meer bepaald die van een dag. Arkane Studios besloot echter om in tegenstelling tot een aftellende timer te integreren, de dag op de splitsen in vier momenten: ochtend, middag, namiddag en avond. Elk moment van de dag kan een spelers rustig een gebied verkennen zonder constant op zijn horloge te moeten kijken. Er is maar één beperking en dat is dat je slechts één van de vier gebieden per dagmoment kan bezoeken tijdens een dag.

Geniale mechanics

Dat uitpluizen van die zones op verschillende momenten doorheen de dag is het wel degelijk waard. Grafisch krijgt iedere omgeving op de vier momenten een andere grafische saus over zich heen. Daarnaast is de sfeerbeleving ook helemaal anders; in bepaalde zones is het ’s morgens stukken kalmer dan ’s avonds, al hebben de NPC’s tegen die tijd al voldoende biertjes op en dwaalt hun alertheid af. Voeg daarbij de vier verschillende zones en je hebt eigenlijk zestien compleet verschillende levels om je naar hartenlust uit te leven. Mijn favoriete zone is zonder twijfelen Karl’s Bay; een verlaten havenstadje met restanten uit een ver verleden en gezellige/kleurrijke bars.

Dat switchen van momenten doorheen de dag gaat zelfs stukken verder dan wat ik nu reeds beschreven heb. Bepaalde stukken van de zones zijn zo énkel toegankelijk op bepaalde momenten van de dag. Zo ontdek ik bijvoorbeeld tegen de namiddag dat de lokale vuurwerkfabriek ondertussen is afgebrand. Geen probleem! In de volgende loop geef ik toe aan mijn nieuwsgierigheid en ga ik gewoonweg ’s morgens reeds op bezoek in de fabriek. De verschillende momenten doorheen de dag zijn ook cruciaal voor het hoofdverhaal in de game. Zo moet je je dag goed zien in te plannen, wil je alle Visionaries op de juiste plaats en tijdstip neerleggen. Ook de link tussen de verschillende zones zijn het experimenteren waard (meer zeg ik niet!).

Sublieme verhaalbrenging

En hoewel de lore misschien wat eenvoudig klinkt, werd het geheel omhuld in een waas van mysterie en geniale verhaalbrenging die het beste erin naar boven haalt. Zo wordt het verhaal steeds samengevat tot een netwerk van sporen (leads); wie kan ik wanneer vinden of hoe kan ik het dagpatroon van Visionary X naar mijn hand zetten? En hoewel dat veelal genoeg is om de game uit te spelen, loont het zeker en vast de moeite om de vele documenten, audio recordings en terminals te raadplegen. Voor die laatste zijn een waar genot om door te nemen; de terminals bevatten namelijk chatlogs van recente conversaties die de antagonisten onderling hielden. Je zult geregeld gniffelen, dat beloof ik je.

En dan heb je nog die verdomde Julianna; jouw rechtstreekse tegenspeler in de game. Wat de dame in haar schild voert, waarom ze het op Colt heeft gemunt en wie ze nu exact is; dat moet je zelf allemaal zien uit te vogelen. Meer zelfs; geregeld bezoekt Julianna de spelwereld en probeert ze jou genadeloos om te leggen om zo jouw huidige loop te saboteren. Dat kan zowel onder de vorm van een AIgestuurd personage, of een PSN-medespeler die jou het leven zuur wil maken. De asynchrone multiplayer waarbij jij roet in het eten van een ander probeert de goeien is een leuke extra, maar geen cruciaal element in de game.

Even genoeg van al die Visionaries? Ga dan gewoon aan de slag met één van de Arsenal Leads (sidequests) of doorgrond de geheimen die Blackreef herbergt. Zoals de naam al doet vermoeden zijn Arsenal Leads (net zoals de Visionary Leads) sporen die leiden naar beter wapens, trinkets en slabs om jouw arsenaal mee te versterken. Uiteraard heeft het niet veel zin om jouw arsenaal uit te breiden als de volgende dag toch alles gereset wordt, toch? Hier komt de currency van de game, Residuum, to the rescue. Door Residuum te verzamelen als loot doorheen Blackreef, krijg je de optie om bepaalde delen van jouw arsenaal te infusen. Dit houdt in dat ze de volgende loop gewoon terugweg in jouw inventory steken. Handig toch!

Grafisch meestwerk

Zoals reeds vermeld werd de setting van Deathloop subliem tot leven gebracht. Blackreef werd daarbij gedrapeerd in felle kleuren en oranje/bruine tinten die doen denken aan de losbandige jaren 60. Die losbandigheid werd ook gereflecteerd op de NPC’s die je vaak al dansend en drinkend terugvindt op de vreemdste plaatsen op het eiland. Op grafisch vlak in Deathloop één van de mooiste games die ik dit jaar speelde op de PlayStation 5 naast Ratchet and Clank. De verschillende weerseffecten en lichtvariëteiten die doorheen de dag veranderen zijn van meer dan degelijk kwaliteit.

Keer op keer kom je terecht in een ander wereldje, ook al is het slechts het tijdselement die wijzigt. De zwevende teksten die geregeld je tips geven of je gewoonweg aan het lachen brengen, zijn ook een kenmerkend element van de game die ik niet meer kan missen. Oh en voor ik het vergeet, speel Deathloop alsjeblieft met een volwaardige headset. De voice acting is namelijk dik in orde. Zo hoor ik geregeld een onzekere macho in Colt, terwijl Julianna dan weer die b!tch is die maar al te recht in haar schoenen staat.

Waarom Niet?

Rambo boven James Bond

Deathloop is zonder twijfelen het leukst als je voorbij de vijanden sluipt, turrets saboteert of telefooncellen hackt om zo de NPC’s af te leiden. Jammer genoeg kun je – zonder al te veel moeite of zonder uitgebreid arsenaal – veelal gewoon de omgeving clearen door als Rambo te werk te gaan. Ik betrap me erop dat als ik me haast, ik geregeld mijn shotgun equip om vervolgens dood en vernieling te zaaien ten nadele van de soms wel domme NPC’s. Zo staan hun aim-skills nog niet helemaal op punt of maken ze rare bewegingen die soms resulteren in het onhandig vast te komen zitten in het hoekje van de kamer. Awkward… De optie om ongestraft als Rambo te werk te gaan en zo prachtige delen van de map, leuke details en andere verborgen schatten te missen, is een doodzonde.

---