“The Medium (PS5) is een Resident Evil-kloon die zijn torenhoog potentieel niet kan waarmaken”

Je hebt twee soorten gamers: liefhebbers van het horrorgenre en bangeriken. The Medium is de nieuwste telg uit de stal van het Poolse Bloober Team. Een developer die erop gebrand is om een naam te maken in de psychologische horror. Na Layers of Fear 1 en 2, Observer en The Blair Witch brengen ze met The Medium hun meest angstaanjagende titel. Of de PS5-versie beter is dan zijn Xbox en pc-broers dat kom je in deze review te weten.

Waarom Wel?

Onheilspellend telefoontje

Zoals de naam al doet vermoeden kruip je in de huid van Marianne, een getalenteerd spiritualist. We treffen haar voor het eerst in een droevige toestand. Haar pleegvader is net overleden en als medium is het haar taak om hem te begeleiden naar het hiernamaals. Het feit dat de intro van de game zich afspeelt in een mortuarium blijkt een angstaanjagende voorbode te zijn van wat nog zal volgen. Het is namelijk de minst angstaanjagende locatie. Nadat ze haar laatste groet heeft gebracht, krijgt ze een verontrustende telefoon van een man genaamd Thomas. Zijn rasperige stem brengt een serie ontboezemingen die het verhaal van Marianne in gang zetten. Vastberaden haar verleden te ontrafelen springt ze op haar motor en trekt ze richting NIWA-hotel. Een toeristische parel uit lang vervlogen tijden. Nu, echter niet meer dan een bouwvallige site die het decor zal vormen van een game die uitblinkt in sfeerschepping maar blijft steken in verouderde controls en gimmicks.

Voice cast en muziek

Bloober Team heeft kosten nog moeite gespaard om de beste voice-cast en componist voor zijn game te vinden. En ze hebben de crème de la crème weten te strikken. De slechterik van The Medium wordt door niemand minder dan Troy Barker ingesproken. Wie de afgelopen jaren onder een rots heeft geleefd en dus nog nooit van de man heeft gehoord: hij is onder meer de stem van Joker uit de Batman animatie reeks.  Maar ook die van Pagan Min uit Far Cry 4, van Ocelot uit Metal Gear Solid V maar vooral ook de stem van Joel Miller uit The Last of Us. De man is een levende legende!

Voor de muziek wisten ze niemand minder dan Akira Yamaoka aan te werven. Hij heeft alle Silent Hill soundtracks gecomponeerd en levert met The Medium opnieuw een verzameling nummers af die je beter niet in het donker beluistert. Een tip die ik jullie graag meegeef is om deze game met een headset te spelen. De muziek en sound effecten zijn zo gelaagd dat je via de speakers van je TV of via je surround systeem mogelijk de details zult missen. Dat zou jammer zijn want de game zuigt je volledig in zijn wereld en met de haptic feedback van de PS5 controller wordt je tijd in het rijk der geesten nog intenser. Wie dus twijfelt tussen de Xbox-, PC- of PlayStation-versie kan best voor de PS5 variant gaan.

Gebaseerd op echte kunst

De absolute sterkte van The Medium ligt in zijn gestoorde weergave van de ‘andere’ kant. En als we de makers mogen geloven is de look losjes gebaseerd op een echte Poolse kunstenaar. Een man met een haast onuitspreekbare naam: Zdislaw Beksinski. Zijn werk en de game worden best omschreven als een surrealistische nachtmerrie. De meest alledaagse voorwerpen worden vervormd tot iets lelijks en dreigend. Een stoel wordt een stekelige troon en een deur kan je alleen openen door de vleeszak die ervoor hangt door te knippen. Het zal de gevoelige gamers niet onberoerd laten. Als de doelstelling van de game is om zijn spelers zich ongemakkelijk te laten voelen dan is die zeker geslaagd.

Niet alleen het decor heeft een soort knappe lelijkheid, ook de inwoners van deze verderfelijke dimensie zien er freaky uit. Eén van de belangrijkste personages is een boomlange demon. Met onnatuurlijk gevormde armen en benen. En met het soort hoofd dat alleen een moeder graag kan zien, jaagt hij Marianne keer op keer de stuipen op het lijf. En geloof me, ook als speler zullen de haren op je armen rechtop staan want de Maw -zo heet die slechterik- ziet er niet alleen goor uit, hij fluistert Marianne constant slechte gedachten in. Dat brengt ons dan weer bij de tweede reden waarom je The Medium een kans moet geven.

Waarom Niet?

Verouderde controls

Wat heeft een goeie horror game nodig? Griezelige visuals: check. Uitstekende stemmencast: check. Beklijvende muziek: double check. The Medium heeft alles om een geslaagd spel te zijn maar vergeet echter om te werken aan goeie game mechanics en laat dat nu net de basis van alles zijn. Zoals zijn voorgangers uit het genre tuimelt de game in dezelfde valkuilen. Eén er van zijn de tank controls. Je weet wel die clunky manier van draaien, heel houterig en onnatuurlijk. Te vaak stierf ik omdat de controls tegenwerkten. Het is anno 2021 niet meer aanvaardbaar om dit soort bewegingsrestricties in een game te hebben.

Een spel dat geen combat bevat moet alles inzetten op zijn puzzels en ook daar wordt The Medium te licht bevonden. Waar andere 3rd person survival horrorgames nog wegraken met minder creatieve puzzels net omdat er ook een combat aspect aan de game verbonden is, valt deze videogame heel snel in herhaling en verveling. De puzzels zijn ronduit ongeïnspireerd en vallen telkens onder dezelfde categorie: sleutel zoeken, deurtje openen. Hoe vaak hebben we trouwens al niet een ondergelopen kamer moeten leegpompen? Het lijkt wel of de creatievelingen bij Blooper Team er geen zin in hadden.

Twee werelden

Het is niet de eerste keer dat een horror game zijn hoofdpersonage tussen de echte wereld en de spirit realm laat reizen. Silent Hill is daar het meest bekende voorbeeld van. Het is echter wel héél duidelijk dat de makers van The Medium niet dezelfde weg als die klassieker wilden inslaan en dus kozen voor een andere aanpak. Marianne reist tussen werelden in split screen. De bovenste helft van je scherm wordt gevuld met de echte wereld, de onderste met een creepy kopij van de realiteit. De enige constante is dus Marianne, haar acties zijn altijd dezelfde. Je bestuurt maar één personage.

Op papier klinkt dat goed maar in praktijk brengt dat wel wat ongewenste effecten met zich mee. Het zorgt er onder andere voor dat niet altijd duidelijk is op welke helft je focus moet liggen. Gelukkig doet het spel zijn uiterste best om dat zou helder mogelijk te maken.  Maar het neemt niet weg dat de gimmick snel went én dat je maar de helft van je scherm benut. Dat is jammer want visueel is The Medium niet alleen verontrustend, de game is op dat vlak ronduit indrukwekkend.

---