“Death’s Door is op alle vlakken een geweldige indiegame.”

Af en toe zijn er zo van die games die van bij hun aankondiging je aandacht weten te pakken. Death’s Door was er zo eentje voor mij. Deze kleine, schattige game werd ontwikkeld door Acid Nerve en wordt uitgegeven door de indiekoningen Devolver Digital. Wordt ook deze indiegame net zoals Hades ook een geweldige aanrader?

Waarom Wel?

Een hondenbaan

In Death’s Door kruip je in de huid van een kraai. Geen gewone kraai, nee, eentje die als dagjob verschillende zielen moet ophalen voor de dood. Je weet wel, die lange smalle met zijn zeis. Ook al is het verzamelen van zielen ook voor een kraai soms eentonig werk, het brengt wel brood en boter op de tafel. Maar wanneer op een ochtend, na een intens gevecht, je toegewezen ziel wordt gestolen, is het hek helemaal van de dam.

Je wordt op pad gestuurd in het rijk waar de dood niet heerst en dat is op z’n zachtst gezegd geen pretje. Want de wezens die daar rondlopen, ontwijken al jaren de dood en zullen er alles aan doen om je het leven zuur te maken.

Klein, maar krachtig

Als kraai heb je gelukkig een klein, maar daadkrachtig arsenaal ter beschikking om je vijanden van je af te houden. Je standaard bewegingen bestaan voornamelijk uit het ontwijken van je vijanden om ze daarna aan te vallen met je zwaard. Naarmate het spel vordert krijg je meer mogelijkheden, maar uitgebreid wordt het gelukkig nooit. De combat is best snel en je personage reageert ook lekker snel op de opdrachten die je hem geeft.

Dit wil niet zeggen dat Death’s Door een makkelijke game is. Nee, deze hoort eigenlijk thuis in het rijtje van soulslike-games. Het is een game die je geduld op de proef stelt en dat uiteindelijk ook weet te belonen na soms hels moeilijke baasgevechten. Hierbij is het vooral zaak om de aanvalspatronen te doorgronden om zo de zwakke plekken te vinden. Als je dit alles tot een goed einde brengt, houdt Death’s Door je zo’n negen uur zoet, wat perfect is in tijden van games waarin je makkelijk honderd uur kan steken.

Een grauwe parel

Grafisch is Death’s Door een echt pareltje. Als je van artistieke en minimalistische omgevingen houdt tenminste. De overwereld met zijn grauwe kantoren komen extra tot hun recht dankzij de prachtige zwart/wit-weergave. Maar ook de andere levels stromen niet over met een kleurrijk pallet. Er heerst een morbide sfeer die op een of andere manier toch rustgevend werkt. En dat heeft ook te maken met de prachtige soundtrack die voor Death’s Door werd geschreven. De melodieuze klanken gaan hand in hand met de prachtige artistieke omgevingen.

Door het isometrische perspectief krijg je nooit alles te zien en word je aangemoedigd om puzzels en geheime doorgangen te ontdekken. Gelukkig krijg je hier de hulp van de camera die op het juiste moment zal draaien of kantelen om zo de eerst schijnbaar onzichtbare gang bloot te geven.

Waarom Niet?

Zelfs geen blinde kaart

Ja, Death’s Door is best een moeilijke game. Fouten en hoogmoed worden genadeloos afgestraft, maar toch voelt het nooit als een grote straf om het reeds afgelegde parcours opnieuw te bewandelen. Je kan er enerzijds voor kiezen om de hordes vijanden links te laten liggen en compleet te negeren, of je kan hen opnieuw te lijf gaan om zo extra zieltjes te winnen. Deze kan je dan inruilen in de vrij beperkte skilltree om zo je eigenschappen te pimpen. De effecten zijn jammer genoeg best beperkt, waardoor ik weinig motivatie had om hier veel tijd in te steken.

En toch is er een ding waar ik mij enorm aan stoorde. Het is namelijk zo dat je geen enkele mogelijkheid hebt om je te oriënteren via een ingebouwde kaart. Dit zorgde ervoor dat ik meermaals als een kraai zonder kop heen en weer moest lopen om die ene ontbrekende sleutel te vinden. Het zou mij, en vele andere gamers, een pak tijd besparen had de ontwikkelaar een minimalistische kaart ingebouwd om zo te checken welke paden je nog niet bewandeld had.

---