“The Legend of Zelda: Skyward Sword is een game die vol trots tussen de andere titels in de reeks mag staan”

The Legend of Zelda: Skyward Sword is wellicht één van de minst geliefde Zelda-games. Het is een kind van een tijd waarin de motion control-gimmick net iets te serieus werd genomen. Dat en het zicht van Link die rondvliegt op een kleurrijke vogel werd niet door iedereen geapprecieerd.

Dat gezegd zijnde, The Legend of Zelda: Skyward Sword is een game die vol trots tussen de andere titels in de reeks mag staan. Het brengt de gekende magie die de reeks zo een succes maakte en staat stevig in z’n schoenen wanneer het op storytelling aankomt. Is dat reden genoeg om deze tien jaar oude titel met het label HD erop geplakt in huis te halen aan full price? Ik ploos het voor je uit.

Waarom Wel?

The Legend of Zelda-magie

Skyward Sword mag dan wel de slechtst verkopende Zelda-game ooit zijn, het bevat alle elementen die The Legend of Zelda zo geliefd maken. De reeks heeft een karakter dat je in weinig andere games tegenkomt. Het gevoel voor avontuur, de gezelligheid die veel speelomgevingen met zich meebrengen, het simplisme van een avonturier die met zwaard en schild eropuit trekt, het heeft wel iets.

Jawel, het is altijd een beetje thuiskomen in een The Legend of Zelda-game en Skyward Sword weet dat gevoel toch ook weer te vatten. Niet op z’n minst door het mooi gebrachte verhaal, dat je – naast de gebruikelijke “red prinses Zelda” perikelen – de oorsprong van het alomgekende Master Sword meegeeft. Skyward Sword heeft ook meer diepgang en menselijkheid aan haar personages vergeleken met veel andere titels in de reeks.

Er is een zekere chemie tussen Link en Zelda dat al van de eerste uren voelbaar wordt. En dan heb je nog andere goed geschreven personages, zoals de bad-boy Groose, die een peperkoeken hartje blijkt te hebben. Dit alles wordt op meesterlijke Nintendo-wijze gebracht in een totaalpakket dat het kwaliteitslabel van de studio meer dan waard is.

Een traditionele Zelda-ervaring

Fans van The Legend of Zelda snakken nu al een tijd naar een nieuwe game in de reeks. Breath of the Wild 2 loert zeer aanlokkelijk aan de horizon, maar die game laat toch zeker nog een jaartje op zich wachten. En als deze nog maar een beetje op z’n voorganger lijkt, kun je argumenteren dat het niet het type Zelda-game is waar de reeks mee groot werd.

Jarenlang stond The Legend of Zelda gelijk aan het verkennen van grotten en het oplossen van puzzels op een relatief lineaire manier. Wie snakt naar die specifieke spelervaring, kan met Skyward Sword zonder twijfel z’n honger wat stillen. Het spel ontluikt in een viertal zones die je puzzel na puzzel ontdek, steeds vertrekkende vanuit een interessante hub wereld die ook pas gaandeweg al z’n geheimen aan je prijs geeft. Het is Zelda, zoals fans haar jaar en dag gekend hebben. Tot 2017 toch.

Nu ja, Skyward Sword is wel dé titel in de reeks die in specifieke aspecten de basis legde voor Breath of the Wild, zo wordt nu in deze playthrough behoorlijk duidelijk. De game zit al behoorlijk minder lineair in elkaar door je soms naar ontdekte gebieden te laten terugkeren en daar dan toch nog nieuwe delen te laten ontdekken. En ook het herkenbare stamina wheel uit Breath of the Wild kent in deze titel z’n oorsprong.

Meer pixels, meer frames

Zoek je nog een link met Breath of the Wild? Wat denk je van de schilderachtige grafische stijl die in deze titel z’n basis kende? Van alle The Legend of Zelda-titels, zijn het de looks van Skyward Sword die me altijd het meeste hebben aangesproken. En die looks krijgen nu dus een visuele upgrade. Vanaf nu kun je Skyward Sword in 1080p aan zestig frames per seconde spelen in docked mode. En ja, dat voelt zeker aan als een upgrade.

Niet alle textures kregen in deze grafische update evenveel liefde, jammer genoeg. Zo voelt het alsof de personages zeer gedetailleerd in een eerder wazige spelwereld staan. Dit valt niet zo hard op dat het begint te storen, maar het opmerkzame oog zal dit ook niet ongemerkt voorbij laten gaan.

Waarom Niet?

Motion controls

Het grootste argument tegen Skyward Sword blijft meteen ook het grootste argument tegen deze remaster. Het origineel is een kind van z’n tijd. Het verscheen op de Wii en omarmde dan ook volledig de motion controls die toen door ieders strot geramd werden. Van het rondzwieren van je zwaard tot het besturen van de vogel waarop Link door de lucht zoeft. Deze manier van het personage te besturen wordt in zeer veel aspecten opgelegd en maakt het spel behoorlijk omslachtig om te spelen. Vreemd genoeg lijken de controls nu nog minder precies dan toen de oorspronkelijke Skyward Sword verscheen. Quasi iedere keer dat je deze besturing wil gebruiken, moet je de gyro even resetten omdat je jezelf anders in zeer vreemde bochten moet wringen.

Maar hey, de Nintendo Switch dubbelt als handheld console. Hoe zit het dan met de controls wanneer je hem uit z’n dock haalt? Het goede nieuws is dat je de game nu ook zonder motion controls kan spelen. Het slechte nieuws is dat deze manier van spelen zowaar even omslachtig, of zelfs omslachtiger aanvoelt.

De rechter joystick vervangt nu de bewegingen die je normaal met de Wii-mote deed, waardoor hij een dubbele rol krijgt: de zwaardarm van Link bewegen én de camera besturen. Om dat tweede te doen moet je constant de L-knop indrukken op de linker Joy-Con. Om de boel lastiger te maken, verspringt de camera wanneer je op de target lock-knop (ZL) drukt naar waar Link kijkt. Hierdoor draaide de camera meermaals gewoon weg van de vijand waar ik uiteindelijk tegen wilde werken, met de nodige schade tot gevolg. Al dit zorgt ervoor dat ik misschien zelfs de oorspronkelijke motion controls meer ben gaan appreciëren. Ondanks dat deze tot vervelens toe overal in geborduurd zitten.

Wil je meer weten over …?

Skyward Sword heeft meer aandacht voor character development en storytelling vergeleken met oudere titels in de reeks. Voornamelijk het begin, waarin je een pak meer quality time krijgt met Zelda dan gebruikelijk, is een heuse verademing. Des te frustrerender is het als de game je steeds uit die sfeer haalt om je weer maar iets uit te leggen. Zeker in de eerste uren wordt de game meermaals onderbroken door je bovennatuurlijke metgezel Fi, die je constant dingen wil uitleggen.

Een grote plus is dat Nintendo deze speluitleg optioneel maakt. Desalniettemin wordt je wel steeds onderbroken in je avontuur, wat de eerste uren toch een frustrerend karakter meegeeft.

De prijs

De grootste ophef rond deze remaster is het prijskaartje dat eraan vasthangt. Voor deze tien jaar oude game, waar hier en daar wat quality of life upgrades op werden toegepast, betaal je de volle zestig euro in de officiële Nintendo store. Persoonlijk heb ik daar minder een probleem mee, aangezien het nog steeds over een goede game van AAA-kwaliteit gaat. Maar ik begrijp wel de problemen die sommige gamers ermee hebben, zeker omdat enkele innovaties – zoals de controls – niet met de nodige aandacht leken te zijn geïmplementeerd. Desalniettemin kan ik deze remaster aanraden aan iedereen die het origineel gemist heeft. En als ik naar de verkoopcijfers kijk, zijn dat toch behoorlijk wat gamers die wél fan zijn van andere titels in de reeks.

---