“Olympic Games Tokyo 2020 brengt enkele leuke minigames die voor vluchtig, instapklaar plezier zorgen”

Flashback naar 2004. De Olympische Spelen van Athene werden vergezeld door de geweldige game Athens 2004. Misschien geen instant klassieker maar toch heb ik uren amusement gekend met het button smashen en spammen tegen maten op de 400 meter. Vingerkrampen gegarandeerd daags nadien in de klas. Kon Olympic Games Tokyo 2020 me opnieuw overtuigen om tot stuiptrekkingen toe te strijden voor die gouden medaille?

Waarom Wel?

Astronaut voor goud

Al dankzij de cover images kan je zien dat Tokyo 2020 niet meteen mikt op realisme of een authentieke ervaring. Ik ben geen expert maar ik durf te zeggen dat er geen astronauten meedoen aan de 100 meter of piraten aan het beach volleybal. Tokyo 2020 wil vooral amusement bieden op een ludieke manier met een waaier aan toffe minigames. De setting van de Olympische Spelen lijkt hier meer een verkooptruc te zijn.

Op zich is dit geen minpunt maar je moet beseffen wat je koopt. Wie lange trainingen wil met grote uitdagingen, tienkampen en prachtige ceremonies komt bedrogen uit. Wie een hoog partygehalte zoekt met ludieke over-the-top animations en belachelijk hoge wereldrecords is hier aan het juiste adres. Tokyo 2020 lijkt zo veel meer op een Mario sportgame of een Wii-titel die verder doorbreekt.

Pick up and play

Nadat je jouw aerodynamisch jachtluipaardpak hebt aangetrokken kan je aan de slag met heel wat events. Er is een coole mix aan speltypes met enkele absolute klassiekers zoals de 100 meter en het hamerslingeren maar ook zwemmen en judo. Ook zijn er exotischere varianten zoals BMX, muurklimmen en zelfs het Olympisch voetbaltornooi.

Qua gameplay heeft elk speltype z’n eigen controls die heel makkelijk te leren zijn. Deze game schreeuwt pick-up-and-play en wordt het best genoten met gezelschap. Je kan online aan de slag of via split screen tegen of met elkaar. Je jaagt je Olympische dromen na en probeert zoveel mogelijk medailles te scheppen.

Gedisciplineerd

Je kan ook je eigen tornooien organiseren met een eigen selectie aan disciplines. Wanneer je resultaten boekt in een bepaalde discipline speel je meer tips vrij, waardoor je de geavanceerde controls leert kennen. Een vreemde mechanic omdat je niet van bij start af aan perfect weet hoe te spelen, al deed het me wel steeds terugkeren.

Samen met enkele maats of de familie lijkt OGT2020 een garantie op enkele uren plezier. Zelfs je tante die nog nooit een controller heeft vastgehad kan even wat proberen en ook met kinderen lijkt dit me ideaal. Helaas heeft Tokyo naast z’n party-gehalte weinig kans op een medaille of zelfs een finale.

Waarom Niet?

Zonder smoel

Ook al is het een game rond de Olympics, op geen enkel moment herken ik dit in-game. Naast het logo dat af en toe passeert en de soundtrack die eens speelt ademt niks de typische sfeer. Er zijn geen knappe ceremonies, geen uitgebreide medaille-filmpjes of diepgang qua statistieken. Je kan zelfs niet eens je eigen tegenstanders kiezen in tornooien of een nationale hymne horen. M’n halve finale van het voetbaltornooi speelde ik tegen Oezbekistan. Die hebben denk ik geen 11 voetballers in het hele land.

Ook het feit dat er geen enkele échte atleet in het spel zit neemt heel wat van het realisme weg. Al op m’n eerste avond sprintte ik het wereldrecord van Usain Bolt aan diggelen en dook ik vlotjes onder de 9 seconden. M’n hamer slingerde ik 26 meter verder dan de allerbeste van de planeet. Voeg daaraan toe de dertien-in-een-dozijn cartoony graphics en een eentonige soundtrack en deze game heeft echt geen eigen smoel.

Te banaal voor eremetaal

Met een kleine twintig disciplines heb je wel wat content maar er blijven héél grote gaten over. Waar is het legendarische polsstokspringen? Waar is in godsnaam het hele departement turnen en gymnastiek naartoe? Was het zo moeilijk om ook de 200 en 400 meter te implementeren? Als de atleten even lui zouden zijn als deze developers kan je tijdens de 100 meter gerust even naar toilet.

De gebruiksvriendelijk van deze game is aimabel te noemen en kan tot instapklaar gameplezier leiden. Toch zijn de controls zo basic dat het soms gaat frustreren. De X-knop van m’n controller kreeg zowat 90% van het werk te verduren. Nog meer gebrek aan diepgang vind je in de speelopties: geen campaign, carrière, of uitgebreide challenges. Je kiest gewoon je discipline en gaat ervoor. Té makkelijk.

Gemiste sprongen

Co-op amuseerde ik me best goed met een maat, al merkte ik ook hier vooral gemiste kansen op. Disciplines zoals verspringen of hamerslingeren zouden perfect mogelijk zijn met één doorgeef-controller en een achttal spelers. Met een goeie portie cocktails een waar feest. Toch kan je maximaal met twee spelen.

Ook hier sijpelt door dat Tokyo 2020 vooral snel op de markt moest komen en niet per se slim bedacht moest zijn. Al is vluchtig plezier aanwezig, voor een medaille worden ze snel gediskwalificeerd.

---