“De Belgische studio Abrakam levert met Roguebook een topper af die ik niet zag aankomen”

Het EK toont de hele wereld de laatste weken en maanden dat er niet te sollen valt met de Belgen. Dat geldt niet alleen op vlak van voetbal, maar ook op vlak van game ontwikkeling. Larian heeft zelf al een gigantische reputatie opgebouwd met hun briljante Divinity-games en het opkomende Baldur’s Gate 3. Nog zo’n pareltje om in de gaten te houden is Roguebook van de Luikse ontwikkelaar Abrakam.

Roguebook is een genre waar ik persoonlijk nog niet eerder mee in aanraking was gekomen. Het is een roguelike game die gebaseerd is rond een turn based vechtsysteem met kaarten. De meest vergelijkbare game in dat genre is Slay the Spire. Iedere run kies je twee helden waarbij je drie chapters moet vervolledigen en aan het eind van al deze chapters een krachtige eindbaas zal moeten verslaan. Je begint met een zwak beginner deck met matige kaarten, waardoor het een must is om als speler zoveel mogelijk vakjes van de map te onthullen en jezelf zo goed mogelijk voor te bereiden op de lastigste tegenstanders. Een goede run wordt beloond met ervaringspunten voor jezelf en je helden, waarmee je betere kaarten en gems vrijspeelt.

Waarom Wel?

De uurtjes tikken weg tijdens het spelen

Het sterkste element aan Roguebook is het feit dat de game je helemaal het scherm inzuigt als je het kaartsysteem een beetje door begint te hebben. Er zit een grote vorm van strategie in iedere kaart die je speelt of ieder vakje dat je op de kaart onthult. Hoe ga je je verfborstel gebruiken om zoveel mogelijk dingen te onthullen die je een extra boost kunnen geven? Welke kaarten kies je uit de kisten om een zo efficiënt mogelijke strategie te kunnen opbouwen? Ga je eerder voor de snelle, offensieve aanpak die vijanden snel uitschakelt, of ga je eerder verdedigend te werk om levens te bewaren voor de volgende gevechten?

Bij alles wat je doet moet je goed nadenken over de gevolgen, en dat maakt de game heel erg moeilijk om weg te leggen. Een goede run kan zo een paar uurtjes in beslag nemen, terwijl je altijd veel zin hebt om een run opnieuw te beginnen als je door een domme fout alles hebt verneukt. Voor je het wist had ik twintig uur in de game gestoken op een paar dagen.

Mix van genres is verfrissend en vermakelijk

Kaarspelen zoals Gwent heb ik altijd al heel leuk gevonden, maar het combineren met een roguelike was een heel slimme zet van de ontwikkelaar. Ik was nooit een fan van roguelikes, maar door je als speler iedere run de keuze te geven uit bepaalde strategiëen, leer je al snel te experimenteren met verschillende combinaties kaarten en merk je dat de mogelijkheden vrijwel eindeloos zijn. Je leert uit je fouten en ziet welke combinaties je beter wel en niet maakt, maar doordat de mogelijkheden zo groot zijn wil je ook gewoon alles proberen.

In dat opzicht zijn de boeiendste verschillen je combinaties van helden en de extra penalties die je aan het begin van je run meegeeft om extra beloningen vrij te spelen. Iedere held heeft een verschillend deck, een verschillende begin ability en verschillende talents. Aurora is een personage met heel weinig leven, maar ze kan zich wel één keer per gevecht healen bijvoorbeeld. Seifer is een brutale weerwolf die bij elke hit een rage meter laat opbouwen om hem extra hard te laten aanvallen.

Eenmaal je voor het eerst chapter 3 hebt uitgespeeld, krijg je de kans om extra keuzes aan te vinken zodat je meer pagina’s kan vrijspelen. Dat kan gaan van het moeilijker onthullen van vakjes op de map (wat betekent dat je jezelf een pak minder sterk kan maken), tot het damage incasseren elke keer als een bepaalde held een kaart speelt. Deze variaties aan je run toevoegen, maakt het toch altijd wel weer leuk om een nieuwe run te doen op dezelfde maps.

Waarom Niet?

Onvoldoende content

Ondanks het feit dat ik me al zeker veertig uur prima heb vermaakt met Roguebook, merk ik dat de content in de game nog wel wat meer had kunnen zijn. Met in totaal vier helden die ik heb vrijgespeeld en slechts drie chapters per run, begin ik het nu wel wat gezien te hebben. De modifiers aan het begin van de run maken dat ik nog wel eens graag een run opstart, maar ik had gemakkelijk de honderden uurtjes zien wegtikken als er op dat vlak meer keuze was. Ik zou heel graag wat meer helden, vijanden, kaarten en chapters gezien hebben om de ervaring helemaal subliem te maken.

Vrij simpele visuals

Roguebook is duidelijk een spel waar niet enorm veel budget in is gekropen, en dat zie je ook wel een beetje. De art style is zeer charmant en werkt gewoon uitstekend tijdens gevechten, maar het oogt allemaal ook wel vrij simpel. Je map is gewoon een verzameling vakjes met icoontjes, en verder krijgen we tijdens gevechten ook gewoon stille animaties te zien van je helden en de vijanden. Het is duidelijk dat de meeste moeite is gestoken in de gameplay en de balans van de kaarten en de vele verschillende mogelijkheden. Daar kan ik ze in vinden, want dat is ook ongetwijfeld het belangrijkste.

---