“Mass Effect: Legendary Edition is een aanrader voor iedereen die de trilogie nog nooit gespeeld heeft”

BioWare lijkt de laatste tijd op eierschalen te lopen wanneer het op nieuw werk aankomt. De controverse rond Mass Effect: Andromeda was nog niet goed en wel voorbij, of BioWare-fans stonden alweer op hun achterste poten om Anthem met de nodige kritiek te onthalen. Voordat we Dragon Age 4 goed leren kennen, heeft de ontwikkelaar met andere woorden even een veilige zet nodig. Een thuismatch, bij wijze van spreken. Eentje die ze amper kunnen verliezen. Een remaster van drie van z’n beste games, bijvoorbeeld.

Waarom Wel?

De originele Mass Effect-trilogie

Weet je nog toen BioWare dé referentie was voor goede story-based RPG’s? Juist ja, de naam van de Canadese developer stond gelijk aan een keurmerk. Het BioWare-logo kon net zo goed een kwaliteitszegel zijn. Hoe kan het ook anders, als je het iconische Baldur’s Gate en memorabele Star Wars: Knights of the Old Republic opvolgt met Mass Effect. Dé ruimte reeks die je meer als Captain Picard kon laten voelen dan eender welke Star Trek-game ooit in sloeg.

Met deze Legendary Edition krijg je al het beste wat de reeks te bieden heeft: de originele trilogie, alle DLC, en de nodige tweaks om het allemaal meer up-to-date te maken. Een pakket dat garant staat voor honderden uren spelplezier, hoge herspeelbaarheidsfactor even niet meegerekend. En plezier is het zeker. Van de eerste keer dat je als Commander Shepard de iconische Normandy betreedt (lees: het schip dat in videogameland even monumentaal is als de Starship Enterprise), tot de laatste actievolle scènes (en de minder geliefde eindes) van de trilogie, het is volop genieten geblazen met dit prachtig stukje gamegeschiedenis. Je krijgt het allemaal heerlijk opgeblonken voor de prijs van één nieuwe AAA-titel. Een behoorlijk goede deal, zeker als je nog nooit een Mass Effect-game opstartte.

Licht aangestoken

Het merendeel van deze review heeft betrekking tot de allereerste Mass Effect-game. Het beestje is intussen een mooie veertien lentes jong en eiste dus het meeste opblinkwerk van de dames en heren bij BioWare. Hoe zich dat naar de gameplay vertaalde, vertel ik je later in deze review. Laat me eerst even stil staan bij het meest voor de hand liggende verschil: de graphics.

Wie de vergelijkingsvideo’s al zag passeren, weet intussen wel dat deze Legendary Edition het nodige schaafwerk kreeg op vlak van grafische pracht. Meer gedetailleerde textures en hier en daar wat meer vloeiende animaties doen de boel meer hedendaags ogen. Hoewel ik de PS4-versie speelde (de Legendary Edition verschijnt enkel op de voorbije generatie consoles en pc), zag zelfs de eerste titel er behoorlijk lekker uit op m’n PS5 in de favor graphics-modus.

Belangrijkste verschil is de color grading van de eerste game, die er oorspronkelijk zeer donker en grijzig uitzag. Een sfeertje dat ik indertijd wel wist te smaken, maar die nu helemaal overboord werd gegooid om er meer in lijn met de latere twee titels in de trilogie uit te zien. Daardoor lijkt het alsof er plots iemand het licht aangestoken heeft. Een behoorlijk geslaagde wijziging, als je het mij vraagt, al mis ik wel een optie om te togglen tussen de originele belichting en de nieuwe. Al is het maar voor die occasionele nostalgische rilling over de ruggengraat.

‘T Zit hem in de kleine dingen

Naast de graphics die de nodige overhaul kregen, zijn het voornamelijk de kleinere wijzigingen die met de hoofdprijs gaan lopen. Zo is de User Interface uniform gemaakt voor iedere game, wat meer helderheid betekent. Ook de ellenlange lift-sequesties (lees: verdoken laadtijden) zijn door hedendaagse tech behoorlijk ingekort en – voornamelijk in de Citadel – skippable.

Meest van al heb ik nog genoten van de opgekuiste audio, die net dat tikje meer oomph gekregen heeft. Heerlijk om de game met een degelijke headset te spelen, waarin je alle details van het sounddesign mooi en helder kan opvangen.

Ook de character creator is nu unified, waardoor je alledrie de games kan doorspelen met de Shep die je bij aanvang van deel één gemaakt hebt. Er is ook een aangepast leveling systeem om jouw Commander voortaan in de eerste game zonder een nieuwe playthrough te starten max level te krijgen (voorheen moest dat steeds in twee zittingen). Zo zitten er een hoop tweaks onder de motorkap die van het geheel een net iets betere trilogie maken. Dat maakt deze bundel ook nét iets meer dan een gewone remaster.

Waarom Niet?

Ik mis flexibiliteit

Misschien een vreemd minpunt om te vermelden bij een reeks als Mass Effect, dat gelijk staat aan diepgaande keuzevrijheid op vlak van verhaalprogressie en speelstijl. Het gaat hier dan ook werkelijk om de flexibiliteit die de spelervaring van deze Legendary Edition nog een tikje beter zou kunnen maken. Eerder gaf ik al aan dat een toggle waarmee je de nieuwe colorgrading van de originele Mass Effect aan of af kan zetten een leuke extra had geweest. Of simpelweg de mogelijkheid te switchen tussen remastered en originele graphics. Het zijn zulke dingen die van deze collectie net dat tikje meer hadden kunnen maken.

Er zijn ook meer fundamentele opties die ik mis. Zo zijn de controls niet bijster hedendaags te noemen (sprinten door ‘X’ ingedrukt te houden, dat doen we nu toch al een hele consolegeneratie niet meer, right?). Een mogelijkheid om buttons te remappen, had welkom geweest. Ook een slider om de field of view een tikje wijdser te kunnen zetten, had een fijne toevoeging geweest. Zeker voor spelers die gemakkelijk motion sickness krijgen, zou dit kunnen helpen.

Top-RPG, matige actiegame

Een probleem dat zich meer bij de kern van het geheel bevindt, is de gameplay van de eerste Mass Effect die toch echt wel z’n leeftijd toont. Echt een goede shooter kon je dat eerste deel sowieso niet noemen. Het was meer een RPG dan een actiespel. Dat contrast voel je nu meer dan ooit. Er is behoorlijk weinig aan de actiegameplay van de eerste Mass Effect dat eervol overeind blijft staan. Het is een game die je puur voor het verhaal en de RPG-elementen moet spelen.

Het helpt niet dat de AI, ondanks beloofde tweaks, nog steeds behoorlijk hol lijkt. Vijanden lopen zonder oog voor cover op je af of beseffen nogal laat dat ze aangevallen worden. Ook de verkenningssequenties met de Mako blijven zo-zo. Hoewel dat ruimtevoertuig zich veel beter laat besturen dan ooit het geval was, blijft het een onhandig en floaty ding.

Deze Legendary Edition blijft natuurlijk een remaster, dus in principe speel je nog steeds een veertien jaar oud spel. Een spel dat verder tevens nog altijd behoorlijk goed in elkaar zit. Je hoeft je dus zeker niet te schamen om het eerste deel op de gemakkelijkste moeilijkheidsgraad te spelen, zodat je je ten volste op het verhaal en de inhoudelijke keuzes die je daarin maakt kan focussen.

---