“Met Judgment probeert Sega een andere weg in te slaan en de Yakuza-wereld vanuit het andere perspectief te bekijken.”

Sayōnara, Yagami-sensei. Met deze woorden werd Takayuki Yagami een eerste maal begroet wanneer hij als jonge topadvocaat een nagenoeg verloren moordzaak wist te winnen, waardoor zijn cliënt van een levenslange opsluiting werd vrijgesproken. Niet veel later kreeg hij echter een onverwacht telefoontje, wat meteen het einde van zijn nog prille advocatencarrière inluidde.

Sindsdien besloot hij om zijn professionele loopbaan over een andere boeg te gooien en verder door het leven te gaan als privédetective. Geteisterd door een lugubere seriemoordenaar probeert hij, samen met zijn trouwe kompaan Masaharu Kaito, de straten van Kamurocho weer veilig te maken. Maar dat zal echter niet zonder slag of stoot verlopen, en dat laatste is dan ook zeer letterlijk te verstaan.

Waarom Wel?

Welcome to Kamurocho (again)

De excentrieke Yakuza-fanboys kennen ongetwijfeld de setting van de series uit hun broekzak. Net zoals de talrijke games die hieraan zijn voorafgegaan, speelt ook deze spin-off zich af in het fictieve Kamurocho district. Zijn real-life equivalent Kabukicho, is dé entertainment en uitgaansbuurt van Tokyo bij uitstek, wat zich dan ook perfect weerspiegelt in deze fictieve setting.

De unieke sfeer die in deze games naar voren wordt gebracht is er eentje die onherroepelijk verbonden is aan de Yakuza-reeks, net zoals het immer zeurende karakter steevast model staat voor de eeuwig pessimistische Belg. Zo kan je onder andere een overheerlijke Kiwami Seafood Rice Bowl eten, of een snelle powernap leggen, om rap wat extra krachten op te doen. Indien je echter levensbedreigende mortal wounds hebt opgelopen dan volstaat een kort bezoekje aan de dokter.

Bovendien maken de typisch Japanse humor en het briljant uitgevoerde combatsysteem het plaatje compleet. Ik heb me met momenten echt geweldig kunnen amuseren. Een ideale aangelegenheid dus om je beste stapschoenen van onder het stof te halen en zelf op verkenning te gaan. PS: Vergeet zeker je smartphone niet.

The way of the tiger

Het combatsysteem bestaat uit twee grote hoofdcategorieën van attack moves. Enerzijds kan je ervoor kiezen om je toe te leggen op ‘the way of the tiger’, wat een agressievere maar individu-gefocuste aanvalsstijl inhoudt. Anderzijds kan je er ook voor kiezen om ‘the way of the crane’ stijl te hanteren, waardoor het bevechten van een grotere groep vijanden eenvoudiger wordt. Met een simpele klik op je D-pad kan je eenvoudigweg switchen tussen deze twee gevechtsstijlen.

Beide stijlen hebben dan ook hun unieke battle skills die vrijgespeeld kunnen worden door skill points te besteden op je smartphone. Hierdoor stijg je in rang en zet je de eerste stappen op weg naar het Kung Fu-meesterschap. Het is volledig aan jou om te bepalen welke stijl jij het liefst wil hanteren, al is af en toe switchen tussen beiden ook een perfect middeltje om niet te snel verveeld te geraken. Vergeet zeker ook niet om af en toe een voorwerp uit de omgeving op te pakken, je kan hier namelijk epische finisher moves mee vrijspelen.

Yakuza!

In tegenstelling tot de Yakuza-games duik je ditmaal niet in de huid van een prominent lid van de Tojo clan, maar bekijk je de storyline net vanuit het andere perspectief. Als privédetective probeer je het onrecht uit de straten van Kamurocho te krijgen en zal je er alles aan doen om niet tweemaal in dezelfde fout te lopen. Gedreven door schuldgevoel heb je eerder al je advocaten-jas aan de kapstok gehangen, maar net door die “misstap” ben je meer dan ooit gebrand om het verleden zichzelf niet te laten herhalen. Al is het concept privédetective misschien wel met een korrel zout te nemen, aangezien je niet vies bent om een paar rake klappen uit te delen, alhoewel de traditionele ondervragingstechniek toch ook prominent aanwezig is in deze game. Laten we het houden op een Kung Fu-geïnspireerde onconventionele privédetective.

Nice and simple

Een van de dingen die mij het meest opviel tijdens het spelen van de game, en hetgeen ik zelf ook bijzonder aangenaam vond, was dat de game echt enorm eenvoudig in elkaar steekt. De main storyline bestaat uit drie grote types van missies; chasing, stealth en zoeken naar aanwijzingen, wat maakt dat je na verloop van tijd al snel een expert wordt in het betere detectivewerk. Bijgevolg wordt alles ook heel uitgebreid en duidelijk uitgelegd bij het doorlopen van de game, waardoor je als totale leek van de franchise jezelf in no time eigen weet te maken met alle game mechanics.

De map is bovendien ook lekker compact, wat als gevolg heeft dat je al snel alle straten en winkellocaties volledig uit het hoofd kent. Dit zorgt er allemaal voor dat je niet lang hoeft te sukkelen met nutteloze details en je speeltijd zodoende geoptimaliseerd wordt. Hier komen dan nog enkele leuke side-events bij, waaronder het spelen van enkele nostalgische arcadegames en het bevechten van het talrijke straatgespuis dat zich in de straten van Kamurocho schuilhoudt.

Of bezoek anders een van de vele hangout spots die zich doorheen het levendige district bevinden. Dat zijn dan ook meteen de drie grote pijlers van deze game in een notendop samengevat: Making friends, fighting thugs and solving crimes.

Waarom Niet?

Geen grafisch pareltje

Hoewel de straten van het grote Kamurocho er met momenten bijzonder fraai uitzagen, kan ik het toch niet nalaten te vermelden dat ik me soms onnodig stoorde aan het gebrek aan high-def graphics. Vooral de personages konden wel een ferme lik verf gebruiken. Het is zeker niets dat de game volledig tenietdoet, maar ik heb het toch altijd liever als alles er spik en span uitziet.

Aangezien de next-gen consoles ondertussen hun intrede hebben gemaakt, is dat toch het minste wat je kan verwachten, zeker gezien dat nu net de troef is van een remastered versie. Hier moet ik dus jammer genoeg een eerste minpuntje noteren, vermits de graphics nauwelijks een boost hebben gekregen ten opzichte van de previous-gen versies.

Tell-tale of videogame?

Een detectivegame kan natuurlijk niet bestaan zonder de aanwezigheid van meerdere belangrijke dialogen. Maar Sega heeft dit misschien net iets te nauw genomen, gezien de game overspoeld wordt door langdradige dialogen en cutscenes. Met momenten moest ik echt mijn x-button inrammen om eindelijk terug te kunnen beginnen spelen.

Ik begrijp dat je het verhaal een duidelijke inhoud moet geven, maar mijns inziens kan dat ook door het al spelende te ontdekken. Hier liep je praktisch van de ene dialoog in de andere. En die waren dan bijgevolg ook nog telkens ellenlang. Geen wonder dat ik af en toe afweek van de main storyline om me op enkele side-quests te storten, maar jammer genoeg boden die niet al te veel soelaas.

New gen, old specs

Toen begin dit jaar werd aangekondigd dat Judgment een remastered versie op de next-gen consoles zou krijgen, begon menig man zich al in de handen te wrijven. We konden ons verwachten aan snellere laadtijden, 60 frames-per-second en zelfs de volledige downloadbare content van de originele PS4-release. Ikzelf was alvast razend benieuwd naar wat deze nieuwigheden allemaal te bieden zouden hebben. Jammer genoeg bleef ik toch al snel op mijn honger zitten.

Zoals hierboven vermeld zijn de graphics echt nauwelijks verbeterd ten opzichte van de vorige versie en de snellere laadtijden vond ik toch ook niet al te spectaculair. De downloadbare content die je er gratis bijkrijgt, is dan wel weer mooi meegenomen natuurlijk. Bovendien vind ik het ook zeer jammer dat ze geen enkele features van de nieuwe DualSense controller erin hebben proberen te verwerken. Weloverwogen remaster, of toch eerder een ondoordachte publiciteitsstunt?

---