“Drie dingen die je moet weten na onze speelsessie met de technische alfa van Diablo II Resurrected”

Er zijn maar weinig developers die nostalgie zo goed kunnen capteren als Vicarious Visions. Hun strepen verdienden ze met de Crash Bandicoot-remake uit 2017, en met Tony Hawk’s Pro Skater 1+2 verdienden ze werkelijk de titel ‘koningen der nostalgie’.

De gamende populatie ging dan ook in rouw toen de developer enkele maanden geleden ‘opgeslokt’ werd door Blizzard Entertainment. Ik vermoedde echter dat dit nieuws iets moois voorspelde. Dat ‘s werelds meest iconische RPG-boer ‘s werelds meest iconische remaster/remake-bouwer in z’n armen sloot, kon maar één ding betekenen: een steengoede Diablo II-remaster.

Géén remake

Laat één ding duidelijk zijn. In tegenstelling tot Crash Bandicoot ‘N Sane Trilogy en Tony Hawk’s Pro Skater 1+2, is Diablo II: Resurrected geen remake. Ondanks enkele grondige ingrepen, blijft het een remaster. Verwacht je dus niet aan drastisch nieuwe animaties, extra content of verfrissende features om het geheel inhoudelijk meer hedendaags te doen aanvoelen. En dat merk je meteen wanneer je inlogt. De game voelt nog steeds als een twintig jaar oud beestje aan. Maar dat hoeft geen nadeel te zijn.

Het punt van een goede remaster, is dat de game aanvoelt zoals je je hem herinnert, niet zoals hij werkelijk was. Gamers met enige jaren ervaring op de teller kunnen zonder twijfel meepraten over die ‘geweldige game uit hun jeugd’ die er, wanneer je hem zoveel jaren na datum nog eens vanonder het stof haalt, toch een pak minder mooi uitziet en vlot laat spelen.

Het Blizzard Classics-team (lees: de mensen van Vicarious Visions die dit project overnamen na een moeilijk development-process) begrijpt dat maar al te goed. Zo zou je kunnen zweren dat Diablo II er behoorlijk realistisch uitzag in 2000. In werkelijkheid draaide het spel echter op een 2D-engine en kon je de pixels tellen. Slik.

Zoals je je hem herinnert

De grootste ingreep, die meteen ook het sterkste opvalt, is de switch naar een 3D engine. Alle omgevingen, models en animaties moesten dus van de grond op opnieuw gebouwd worden. En daar slaagt Blizzard met verve in. De game ziet er prachtig uit. Nu ja, prachtig in de zin van ‘zo zag de game er altijd al uit in m’n hoofd’. Animaties zijn soepeler dan voorheen, maar hebben nog steeds die iconische houterigheid die je aan games uit die periode toeschrijft. Het geheel voelt een beetje aan als een cameralens die na jaren op onscherp te staan, de nodige draai krijgt en nu alles eindelijk haarscherp in beeld heeft.

Naast de grafische overhaul, waagt Blizzard zich aan enkele kleinere, maar daarom niet minder noemenswaardige toevoegingen. Denk aan een shared stash, zodat je gevonden items over verschillende personages kan verdelen. Ook de Battle.Net integratie is anno 2021 een haast noodzakelijk kwaad. De user interface leunt nog zeer sterk aan bij het origineel, maar kreeg de nodige aanpassingen om er wat frisser en meer hedendaags uit te zien. Allemaal wijzigingen waar iedere Diablo-fan zonder twijfel achter zal kunnen staan.

Belangrijkste van de zaak is dat geen enkele wijziging de inhoud van het spel nog maar een beetje aantast. De gameplay die sinds 2000 spelers herhaaldelijk doet terugkeren naar deze action-RPG, zelfs met een recentere titel op de markt, staat nog steeds als een huis. Als nieuwkomer in Diablo II had ikzelf wel graag wat meer duiding gekregen bij hoe sommige zaken werken. Zo had ik niet meteen door dat hotkeys ingesteld konden worden voor meerdere skills, aangezien de UI enkel je links en rechts klik weergeeft. Ik kan me voorstellen dat deze zaken ook bij het origineel niet uitgelegd werden, maar extra’s zoals dit kunnen de spelervaring in 2021 wel behoorlijk wat aangenamer maken.

Goed voor nieuwkomers?

Al bij al blijft de vraag of deze game ook een noemenswaardige investering zal zijn voor nieuwkomers. De leeftijd van het origineel en de quest van Blizzard om die ervaring zo getrouw mogelijk de evenaren, legt enige beperkingen op in het toegankelijk maken voor gamers die het origineel nooit speelden. Ik denk dan voornamelijk aan gamers die later het medium ontdekt hebben, en minder houterigheid gewend zijn in controls en animaties. Laat staan de hoeveelheid exploratie die Diablo II van je vraagt. Akkoord, alles ziet er veel beter uit dan indertijd, maar je ziet de leeftijd van Diablo II toch nog steeds door alles heen sijpelen.

De grootste frustratie voor mijzelf in deze technische alpha, waren kleine rotsen en objecten die soms behoorlijk in de weg kunnen liggen als je aan het vechten bent. Wanneer je personage er tegenaan loopt stopt die meteen, in de plaats van eromheen te proberen stappen. Dit was voornamelijk lastig in gevechten waarin ik projectielen probeerde te ontwijken. ‘t Is een kleine frustratie, maar ik kan niet zeggen dat ik daar niet een beetje meer flexibiliteit had verwelkomd.