“Als je fan bent van games als Banished en Frostpunk dan kom je met Endzone: A World Apart ook aan uw trekken”

We waren het beu, al dat wachten in een nucleaire bunker. De ramp die onze wereld om zeep hielp, is intussen toch al een tijdje geleden en daarbinnen was het werkelijk de roestige stalen muren oplopen. Dus we hebben besloten om – ondanks de nucleaire regenbuien en sporadische zandstormen – ons toch weer op het aardoppervlak te settelen. Of het voor jou de moeite is om mee te gaan in dit avontuur? Ik lijst even de pro’s en de con’s voor je op.

Waarom Wel?

Diepgang

Wie diepgang wil, komt in deze post-apocalyptische city building game zonder twijfel aan z’n trekken. Van het beheren van basis resources zoals water, hout en voedsel, tot het onderzoeken van nieuwe technologieën en oplossingen om de levenskwaliteit van je settlers te verbeteren, er is een hoop om te leren en te doen. Dat wil onvermijdelijk ook zeggen dat je een hoop constructies moet leren kennen en de wisselwerking tussen al die gebouwen begrijpt. Reken daarbij de invloed van plaatsing van gebouwen, de constante dreiging van resources die op kunnen geraken en de extreme nucleaire weersomstandigheden die hele gebieden lam kunnen leggen.

Personalisatie troef

Geen twee spelletjes Endzone hoeven dezelfde te zijn. Niet alleen omdat de spelwereld an sich volledig randomly generated is, je kan het spel ook behoorlijk naar je hand zetten. Hoe groot wil je dat de map net is, hoe ver wil je net van de dichtstbijzijnde waterbron starten, mogen er raiders ronddwalen op de spelwereld, van details over je settlement tot details over de map heb je allemaal in de hand. Zo maak je het jezelf ook zo makkelijk of moeilijk als je zelf ziet zitten. Dat maakt de game uitermate herspeelbaar. Heb je geen zin om zelf de settings van je spel te tweaken, dan kun je ook aan de slag met scenario’s, waarin Endzone je in een specifieke setup plaatst met een bepaald doel. Denk aan extreme hitte trotseren, of een settlement uit uiterst benarde tijden helpen.

Micromanager

Endzone staat gelijk aan micromanagement. Niet alleen moet je voor bepaalde gebouwen instellen welke resources zij voor jou maken (recyclers kunnen maar één ding tegelijkertijd produceren uit scrap), je moet ook op een meer persoonlijk vlak met je settlers aan de slag. Zo kun je een Forum bouwen waar je als leider regels kan uitvaardigen in de lijn van “en nu mag niemand nog kindjes maken”, je ontvangt er ook inwoners die specifieke vragen hebben. Zo kreeg ik de vraag om acht verschillende soorten voedsel te voorzien voor de fijnproevers in mijn roestige stadje. Wil je jouw settlers tevreden houden, dan moet je ook daar actief mee bezig zijn.

De wijde wereld in

Alsof het micromanagen van je nederzetting niet genoeg is, kun je jouw settlers ook op expedition sturen. Dan zend je eerst een scout eropuit om een ongekende hoek van de map verder te verkennen, waarna je zelf een groepje avonturiers samenstelt en voorziet met net zoveel overlevingsmiddelen (=actiepunten) als je er zelf voor over hebt. Zij kammen verlaten gebouwen, zoals oude tankstations, voor je uit op zoek naar waardevolle spullen. Dit brengt een extra laag van diepgang aan tafel die voor een welkome afwisseling zorgt in de typische city building gameplay. Het is ook wel het onderdeel waar nog de meeste bugs in zijn blijven plakken, zo lijkt het, want soms geeft de game je avonturiers bepaalde statussen (zoals contaminated) tijdens het uitpluizen van radioactieve gebouwen, maar die lijken na sommige expeditions magisch verdwenen.

Waarom Niet?

Het leven is niet aan de rappen

In Endzone kruipt vooruitgang tegen een behoorlijk traag tempo vooruit. Wie de game op werkelijke snelheid speelt, mag alvast enkele levensjaren reserveren om nog maar iets te bereiken. Op 2x snelheid gaat dat al een tikje beter, en op 3x kun je wel spreken van een doenbaar tempo, maar zelfs in die twee laatste spelsnelheden zul je lang bezig zijn om je nederzetting uit haar kinderschoenen te laten ontgroeien. Daardoor geeft Endzone je toch wel het gevoel dat je een beetje in slow motion aan het spelen bent. Dit is een spel voor mensen met geduld.

Raiders zijn overbodig

Endzone gooit een hoop uitdagingen jouw richting uit. Naast de nucleaire regens, moordende droogtes en vernietigende zandstormen, dwalen er ook raiders rond in deze post-apocalyptische wereld. Deze zullen soms je stad komen aanvallen, waarna je ze met de harde hand kan proberen wegslaan, of ze kan omkopen om je gerust te laten. Ervaring leert echter dat het raiding-systeem behoorlijk slecht ontworpen aanvoelt. Je poot wat watchtowers neer, waarna je settlers zogezegd naar hun wapens zouden moeten grijpen eens ze gewaarschuwd zijn.

In de praktijk lijken raiders gewoon op hun dooie gemak je settlement in te kunnen lopen, terwijl het leven daar nog netjes z’n gangetje gaat. Er lijkt zelfs geen paniek te heersen. Hier en daar vallen er wel wat raiders in ‘de strijd’, waardoor uiteindelijk een zeer klein groepje met een disproportionele buit naar buiten lijken te lopen. Het voelt allemaal wat geforceerd aan en had voor mijn part uit de game kunnen gelaten worden. Gelukkig kan je zelf kiezen om dit aspect van het spel uit te schakelen.

---