“De spelwereld die Warcave hier schetst, is er eentje waar ik graag meer van wil zien”

Voorbije week kon je me gewapend met een grote pak friet, een gekke zwart-geel-rode afropruik op m’n hoofd, gewikkeld in onze nationale vlag met onze Belgische tricolore op beide wangen geschminkt, gekluisterd aan mijn pc terugvinden. Nee, ik had geen Rode Duivels-wedstrijd verkeerd in m’n agenda gezet. Wel ging ik aan de slag met Black Legend: een turn-based RPG ontsprongen uit de vruchtbare Kempische grond in Geel. Of de game ook zo goed speelt als onze nationale ploeg tegen de bal kan tikken? Dat ontdek je in deze review.

Waarom Wel?

(Niet) welkom in Grant!

Grant. Da’s het toneel van dienst in Black Legend. De stad is afgesloten voor de buitenwereld nadat de gekke alchemist Mephisto er een giftige mist vrijliet om indringers te vermoorden. Na deze daad verdwijnt hij op onverklaarbare wijze met amper genoeg antidote tegen het gif om de stad voor haar eigen inwoners veilig te houden. Een laffe daad, die op heel wat kritiek van de bevolking kon rekenen. Een groepje cultisten scharrelde zich echter achter de doorgeslagen alchemist en valt iedere Mephisto-twijfelaar on sight aan. De desolate straten worden als klap op de vuurpijl naast deze cultisten ook onveilig gemaakt door enkele ongure wezens, ontsnapt uit oud-Europese volksverhalen.

Je begrijpt het al: niemand die zich niet bij Mephisto’s cult aansluit heeft nog maar iets te zoeken in het zeventiende eeuwse stadje. En toch: met een klein groepje mercenaries betreed jij de stad met het doel Grant te kunnen bevrijden uit deze benarde situatie. Je hoopt zo een koninklijk pardon te krijgen voor enkele daden uit je verleden. Velen gingen je voor, niemand keerde terug.

Grant is de perfecte achtergrond voor een grauwe RPG als Black Legend. De straten zijn sfeervol en voelen voor inwoners uit de Benelux wellicht behoorlijk herkenbaar aan. De stad is duidelijk geïnspireerd door oude Vlaamse steden. Stel je echter niet de gezelligheid van de Gentse binnenstad voor. Hier en daar kom je een haastig omgekieperde kar tegen, geregeld bengelt het lijk van een ongelukkige inwoner troosteloos aan een lantaarnpaal en sommige wegels lijken haastig gebarricadeerd met een hoop kratten en kisten, in de hoop de cultisten buiten te houden. Ontwikkelaar Warcave dompelt je succesvol onder in een grimmige, desolate sfeer and I love it.

Het leven is aan de slimmen

Alles wat je doet in Grant, doe je best met de nodige voorbedachte rade. Probeer ik eerst een shortcut terug naar een veiliger stadsdeel vrij te spelen, of focus ik me op het verder zoeken naar de quest objective? Val ik de wilde honden aan die een chest vol loot bewaken, of sluip ik er zo stil mogelijk voorbij? Het belangrijkste element in dit beslissingsproces: de moeilijkheidsgraad van de game. Iedereen die Black Legend op normal of moeilijker aandurft, krijgt namelijk te maken met niet-regenererende levensbalken. Dit wil zeggen dat na ieder gevecht, hoe moeilijk ook, je door moet met de levenspunten die je overhoudt. Ze bijvullen kan enkel door het gebruik van dure, moeilijk vindbare potions.

Zonder dit element, zouden de gevechten an sich al behoorlijk wat uitdaging met zich meebrengen. Warcave pakt de turn-based combat op een originele manier aan. Damage wordt namelijk niet enkel door wapens bepaald, maar ook door alchemische elementen die je toedient aan de hand van specifieke, aan klasse gelinkte aanvallen. Je hebt er vier, vertegenwoordigd door de kleuren zwart, wit, rood en geel.

De spreekwoordelijke magie ligt in het opstapelen van deze elementen in één vijand. Je kan stacks van maximum vier per element bouwen. De kunst zit in het opbouwen van stacks van elementen die elkaar versterken, zoals zwart en wit, of geel en rood. Eens je deze combineert, kun je aan de hand van een katalyserende aanval veel meer schade aanrichten dan je dat met gewone aanvallen ooit zou kunnen doen. Dit maakt van ieder gevecht een puzzel. Wie valt welke vijand wanneer aan en wanneer schakel je over van het stacken van deze elementen naar katalyserende aanvallen? Reken daarbij eerder klassieke elementen zoals backstabbing en flanking en ieder gevecht krijgt al snel een hoop meer diepgang dan eerst lijkt. Belangrijk detail: de AI weet maar al te goed hoe dit systeem in zijn werk gaat en gebruikt zelf ook slimme alchemische tactieken tegen jou.

Fluide klassensysteem

De verschillende alchemische elementen die je kan uitdelen, zitten netjes verdeeld onder skills die je bij de uiteenlopende classes in dit spel kunt inzetten. Het klassensysteem van Black Legend verdient een pluim op zich. In totaal heb je vijftien uiteenlopende classes, die gelinkt zijn aan specifieke gear. Vind je bijvoorbeeld in je verkenningstochten doorheen Grant een nieuwe dagger, dan unlock je gelijk de Rogue class met diens skills.

Het leuke is dat je on the fly van klasse kan wisselen voor ieder personage. Het is een kwestie van geregeld met één personage de klasse-gerelateerde skills uit te oefenen om hun mastery in deze class naar omhoog te helpen. Wie een skill volledig onder de knie heeft, unlockt die helemaal, los van de klasse zelf. Dat wil zeggen dat je die ook in andere builds kan meenemen. Zo kun je bijvoorbeeld een minder slagkrachtige mercenary uitrusten met enkele venijnige rogue skills om één personage extra alchemische elementen te laten uitdelen.

Waarom Niet?

Aan je lot overgelaten

Net zoals de inwoners van Grant in het eerste opzicht aan hun lot lijken overgelaten, zo ben je dat als speler ook een beetje. Hoewel Warcave de nodige moeite deed om je de basismechanics aan de start van het spel uit te leggen, doet het op dat vlak jammer genoeg een behoorlijk povere job. Dit komt deels door de combinatie van te veel informatie op korte tijd te geven en tegelijk toch niet alles verteld te krijgen. De mechanismen die ik hierboven omschreef, werden me pas echt duidelijk na een tijdje spelen en goed de user interface (UI) te bestuderen. Die UI op zich is trouwens ook zo overladen met informatie en details zonder de nodige uitleg, dat je daar ook een beetje verloren in loopt. Het voelt behoorlijk ontmoedigend om veel tekst te moeten lezen, om dan te ontdekken dat je alsnog niet voldoende weet om het spel te kunnen spelen zoals het hoort.

Voor mij een beetje minder pit graag

Ik begrijp dat Black Legend het type spel is dat je wil uitdagen. Ik begrijp ook dat mijn koppigheid om niet op easy te spelen een geheel persoonlijk probleem is. En toch denk ik dat Black Legend een tikje te pittig van start gaat voor z’n eigen goed. Deels doordat de mechanics van het spel niet voldoende worden uitgelegd, deels doordat het spel je weigert zonder items te healen buiten combat (zelfs niet in een safe zone), bots je al snel op een difficulty piek die alleen maar bestreden kan worden met de nodige portie ervaring. Hier mocht Warcave wat mij betreft een meer geleidelijke introductie bieden. Door z’n esthetiek en mechanismen geloof ik dat Black Legend sowieso al voorbestemd is voor een niche binnen een niche. En met deze steile leercurve schrikt het spel zo meteen iedere twijfelaar weer af.

Veel been, weinig vlees

Hoewel bovenstaande problemen met het nodige patchwerk wel kunnen bijgeschaafd worden, zit er naar mijn gevoel nog iets anders niet helemaal goed met Black Legend. De game biedt je een knappe, intrigerende spelwereld, maar doet er weinig mee. Grant is een mooie stad, maar ze verkennen voor iets anders dan loot of potentieel nieuwe companen, loont net iets te weinig. Zo nu en dan kom je een huis met een brandende lantaarn ernaast tegen. Dat zijn zogezegd inwoners die openstaan voor een babbeltje. Veel waardevols op vlak van lore weten ze je echter niet te vertellen. Meestal schelden ze je gewoon uit voor het vuil van de straat en zeggen ze dat je moet ophoepelen. Laat je verdomde lantaarn dan ook niet branden, denk ik dan.

Ook aan je protagonist en bijhorende party heb je weinig. Eerst en vooral lijken alle personages zeer sterk op elkaar doordat ze allemaal dezelfde lichaamsbouw hebben. Ook zeggen zowel jouw eigen personage als quasi niemand in de party ooit iets. Geen onderlinge conversaties die op relaties binnen de groep kunnen wijzen, bijvoorbeeld. Zo voelen je metgezellen aan als amper meer dan kanonnenvlees.

Het verhaal tout court biedt weinig om over naar huis te schrijven. Meer dan een excuus om je met een select groepje vechtersbazen in Grant te droppen is het niet. De focus ligt werkelijk op de combat en de hele alchemie puzzel waar deze rond draait. Op zich is dat oké, maar ik speel een RPG graag voor rijke spelwerelden met intrigerende verhaalstructuren en (side)quests die me steeds dieper in het labyrinth sturen. En laat dat net hetgene zijn wat ik mis in Black Legend.

---