“Cathedral is dit jaar wellicht de beste game waar je nog nooit van gehoord hebt”

Af en toe vind ik een reviewcode in m’n mailbox met slechts één extra woordje, haastig erbij getypt: “Interesse?” Negen van de tien keren is de titel in kwestie bagger, maar zo nu en dan zitten er wel eens pareltjes tussen. Titels waar niemand over gehoord heeft, maar die iedereen gespeeld zou moeten hebben. Cathedral is zo’n game. Door spellen als Cathedral stuur ik tot op heden nog steeds hetzelfde antwoord op zulke mailtjes. “Sure!”

Waarom Wel?

Speelt als een NES-klassieker

Cathedral is een NES-klassieker volgens het boekje. Je kruipt in de huid van een sprakeloze ridder die met de nodige portie geheugenverlies ontwaakt in een mysterieuze kathedraal vol monsters en gespuis dat je een kopje kleiner wil maken. Al snel ontdek je een magische spelwereld die je stukje bij beetje verkent volgens de regels van de Metroidvania-kunst.

Ik ben er rotsvast van overtuigd dat, mocht deze game werkelijk op Nintendo’s legendarische console zijn verschenen, het meteen een klepper van formaat was geweest. De controls zitten strak, pacing is dik in orde, het slaat de juiste balans tussen puzzelplezier en actie, en vooral: het is onvergeeflijk moeilijk. De artstyle is heerlijk herkenbaar en blijft trouw aan de limitaties van de NES, mits enkele toegevingen op vlak van animaties, misschien. De 8-bit soundtrack is er wat mij betreft ook eentje om duimen en vingers bij af te likken. Met andere woorden: de kern-ingrediënten voor een topper van weleer zijn allemaal aanwezig.

Beenharde combat

Fan van moeilijke games? Dan is Cathedral eentje voor jou. Dit is het type spel waar je doordacht levels moet doorkruisen, goed nadenken over wanneer je net springt, welk monster je aanvalt en hoe je van dit scherm gewoon nog maar naar het volgende geraakt. Niet alleen zijn de levels zodanig ontworpen dat je door een misrekende sprong naar de eeuwige jachtvelden kan worden gedeclasseerd, ze zijn dan nog eens volgestouwd met bloeddorstige monsters die je koste wat het kost willen neerhalen.

Het heeft bijna iets ritmisch, dat doorkruisen van deze spelwereld. Tot je één van de vele eindbazen in deze game tegenkomt, dan is het zeer methodisch ontdekken wat die net doet en hoe je dat net kan counteren met je beperkte set aan skills en abilities. Voor mij persoonlijk schurkt Cathedral qua moeilijkheidsgraad soms gevaarlijk dicht aan bij het frustrerende. Toch is het een game die je na een korte ragequit niet lang naast je neer laat liggen. Wat is dat toch met moeilijke games en die onverklaarbare aantrekkingskracht om verder te spelen?

Intuïtief verkennen

Cathedral begrijpt goed wat de Nintendo-klassiekers van weleer zo goed maken. Door weinig te zeggen weet je meteen welke delen je al verder kan verkennen en welke niet. Zo baan je je een weg doorheen deze game zonder dat iemand je ook maar hoeft te vertellen wat de volgende objective op de map net is. Wel kun je tijdens het exploreren van het spel hier en daar een marker op je map achterlaten als reminder dat je met enkele extra abilities in je gereedschapsgordel verder kan gaan verkennen. Veel delen van Cathedral zijn niet essentieel om te zien, maar de rewards die je krijgt voor het uitpluizen van de map zijn noemenswaardig.

Hier en daar vindt je chests vol gold. Dit goud kun je in het dorpje naast de kathedraal inruilen voor interessante upgrades, die het traverseren van de spelwereld gemakkelijker kunnen maken. Of je zet dit geld in om tijdelijk een health boost te kopen, wat je misschien net die extra edge kan geven in die boss fight waar je het zo moeilijk mee hebt. Speel je liever op safe, dan is er ook een bank in het dorpje waar je jouw centen kan opsparen. Dit is belangrijk, want iedere keer wanneer je het loodje legt, verlies je een aanzienlijk deel van je buit. Door het bank-systeem slaat de game de juiste balans tussen exploratie en progressie.

Waarom Niet?

Niets nieuws onder de zon

Je kan het misschien wel afleiden uit alle pluspunten: Cathedral is een Metroidvania-titel volgens het boekje. De game is trouw gevormd met de mal die andere titels, van Metroid en Castlevania tot Shovel Knight en Spelunky, zo een kleppers maakten. Dit is goed voor fans van het genre, maar wie net iets meer zoekt zal hier van een kale kermis terugkeren. Dat zorgt er meteen ook voor dat Cathedral niet uit de hoop retro style Metroidvania titels uitspringt in de Nintendo eShop, laat staan op Steam waar de game al sinds 2019 beschikbaar is. En dat is jammer, want Cathedral doet alles wat het doet bijzonder goed.

---